زهرا کبیری پور در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه عنوان کرد: پیامبر گرامی اسلام (ص) پس از برگزیده شدن به مقام نبوت، سه سال تمام به دعوت مخفیانه پرداختند و گروهی را مخفیانه به آیین اسلام دعوت نمودند. پس‌ازاین دوره، از جانب خداوند، آیۀ «وَ أَنْذِرْ عَشِیرَتَکَ الْأَقْرَبِینَ» بر آن حضرت نازل شد. در مرحله دوم از دعوت پیامبر (ص)، فرمان وحی آمد که «فَاصْدَعْ بِما تُؤْمَرُ وَ أَعْرِضْ عَنِ الْمُشْرِکینَ إِنَّا کَفَیْناکَ الْمُسْتَهْزِئینَ» در پی این فرمان پیامبر (ص)، رسالت خود و دعوت به اسلام را علنی نمود.

وی بیان کرد: بعثت پیامبر اکرم (ص) نقطه عطفی در تاریخ بشریت به شمار می‌رود. ایشان در شرایطی مأمور به ابلاغ رسالت الهی شدند که جامعه عرب در گرداب جهل و خرافات غوطه‌ور بود. در این مسیر دشوار و پر فراز و نشیب، حامیان آن حضرت نقشی بسزایی در پیشبرد اهداف والای ایشان ایفا نمودند.

پژوهشگر تاریخ تشیع اثنی‌عشری اضافه کرد: در میان این یاوران صدیق، نام‌های تابناکی چون حضرت خدیجه (س)، حضرت ابوطالب (ع)، حضرت علی (ع)، حضرت فاطمه (س)، حضرت حمزه (ع) و جناب جعفر بن ابیطالب (ع) به چشم می‌خورد.

وی افزود: حضرت خدیجه (س)، همسر گرامی پیامبر (ص)، با بهره‌گیری از ثروت و نفوذ اجتماعی خویش، نقشی حیاتی در حمایت مالی و روحی از ایشان ایفا نمودند. ایشان در دوران سخت محاصره اقتصادی مسلمانان در شعب ابی‌طالب، همواره پشتیبان و دلگرمی پیامبر (ص) بودند و با فداکاری، محبت، همدلی و دلسوزی بی‌نظیر خود، همچون مرهمی بر آلام جسمی و روحی ایشان، غبار غم و اندوه را از قلب مبارکشان می‌زدودند.

کبیری پور بیان کرد: حضرت ابوطالب (ع)، عموی بزرگوار پیامبر (ص) و بزرگ خاندان بنی‌هاشم، یکی دیگر از ارکان اصلی حمایت از ایشان در برابر آزار و اذیت مشرکان مکه بود. نفوذ کلام و جایگاه رفیع اجتماعی ایشان، سپری محکم در برابر تعرض قریش به پیامبر (ص) بود. شخصیت نافذ، اعتبار بی‌نظیر در میان مردم مکه و تدبیر و هوش سرشار ایشان، همواره یاوری مهربان و حامی بی‌دریغ برای پیامبر (ص) پس از بعثت بود.

وی ادامه داد: حضرت علی (ع)، یادگار گران‌قدر حضرت ابوطالب (ع)، نیز همچون پدر، حامی، مدافع و یاور صدیق پیامبر (ص) بود. اگرچه این همراهی و یاریگری پیش از رحلت حضرت ابوطالب (ع) نیز وجود داشت، اما پس از ایشان، حضرت علی (ع) خلأ ناشی از فقدان آن بزرگوار را پر نمود. ایشان نخستین مردی بود که به دعوت پیامبر (ص) لبیک گفت و از کودکی در دامان پرمهر ایشان پرورش یافت و در تمامی مراحل دعوت، ازجمله هجرت به مدینه و جنگ‌های متعدد، نقشی فعال و مؤثر ایفا نمود. ایثار و فداکاری بی‌مثال ایشان در شب هجرت و خوابیدن در بستر پیامبر (ص)، نمونه‌ای بارز از جان‌فشانی ایشان در راه اسلام به‌ویژه بعد از بعثت است.

وی اظهار کرد: حضرت فاطمه (س)، یادگار بی‌بدیل حضرت خدیجه (س)، از همان کودکی و درحالی‌که طبق روایات معتبر، بیش از پنج سال از عمر مبارکشان نگذشته بود، مونس و همدم لحظات تنهایی پیامبر (ص) بودند. هرگاه مشرکان سنگدل، خاک و خاکستر بر سر مبارک ایشان می‌ریختند، حضرت فاطمه (س) با دلی آکنده از محبت و اندوه، به استقبال پدر می‌شتافتند و گردوغبار را از چهره ایشان پاک می‌کردند و درحالی‌که اشک در چشمانشان حلقه می‌زد، پیامبر (ص) با نوازش و مهربانی به ایشان می‌فرمودند: «دخترم! غمگین مباش و اشک مریز که خداوند حافظ و نگهبان پدر توست».

پژوهشگر حوزوی گفت: هنگامی‌که جنگ احد به پایان رسید و هنوز لشکر دشمن صحنه را ترک نکرده بود و حضرت پیامبر (ص) با دندان شکسته و پیشانی مجروح، همچنان در میدان احد حضور داشت، حضرت فاطمه (س) به‌سرعت به آنجا آمد و باوجود سن کم خود، فاصله بین مدینه و احد را با پای پیاده و با اشتیاق فراوان پیمود. صورت پدر خود را با آب شستشو داد و خون را از چهره او زدود، اما زخم پیشانی همچنان خونریزی می‌کرد. ایشان قطعه حصیری را سوزاند و خاکستر آن را بر جای زخم نهاد و مانع خونریزی آن شد. حضور مؤثر ایشان در صحنه‌هایی مانند جنگ احد و رسیدگی به جراحات پدر، نمایانگر دغدغه ایشان برای حفظ و حراست از پیامبر (ص) در تمامی عرصه‌ها بود.

وی بیان کرد: حضرت حمزه (ع)، عموی دیگر پیامبر (ص)، پس از گرویدن به اسلام، با دلاوری‌های بی‌نظیر خود در جنگ‌ها، نقشی برجسته در یاری رساندن به پیامبر (ص) ایفا نمود و به لقب «سیدالشهداء» مفتخر گردید. جعفر بن ابیطالب (ع)، پسرعموی پیامبر (ص) و برادر حضرت علی (ع)، نیز با هجرت به حبشه و تلاش در جهت گسترش اسلام در آن سرزمین و همچنین شهادت در جنگ موته، نام خود را در زمره حامیان صدیق رسول خدا (ص) در این بره حساس ثبت نمود.

انتهای پیام